De appel en de leerling………….

Tijdens de rekenles vroeg juf aan de zevenjarige Audrey: ” Als ik jou een appel geef, en nog een appel, en nog een, hoeveel appels heb je dan? Na enkele seconden zei Audrey: ” Vier, juf!” De juf was verbaasd. Ze had op een correct antwoord gerekend.

Ze probeerde het nog eens, en Audrey, die de teleurstelling op het gezicht van de juf had gezien, bedacht welk antwoord ze dan wel wilde horen. Ze telde ze nog eens na op haar vingers, wist het niet en zei -aarzelend- : ” Vier, juf.”

Juf bleef teleurgesteld kijken, en probeerde een andere invalshoek. ” Als ik jou een braam geef, en dan nog een, en dan nog een, hoeveel bramen heb je dan bij elkaar?” Audrey telde opnieuw op haar vingers. Ze zag de spanning op het gezicht van de juf en wilde erg graag het antwoord geven dat ze wilde horen. Met enige aarzeling in haar stem zei ze: ” Drie?”

De juf lachte met enige trots. Haar aanpak had gewerkt. Daar deed je het toch voor. Maar het was nog niet af. “Nu geef ik je een appel, nog een appel, en nog een. Hoeveel heb je er dan?” Direct antwoordde Audrey: ” Vier!” De juf wist niet meer hoe ze het had. “Hoe kan dat nou, Audrey?”

En Audrey antwoordde zachtjes en voorzichtig: “Omdat ik nog een appel in mijn tas heb, juf”. (Vrij uit: Hier onderwijst men jeugd van Willem de Vos)

In ons onderwijs zijn we zo gebrand op een juist antwoord, dat we vaak vergeten dat de weg naar een antwoord ons veel meer leert over onze leerlingen. Heb jij ook zulke voorbeelden? Onder dit blog kun je je reactie kwijt.