“Hij kan het gewoon niet”.

Een 10-minutengesprek op een middelbare school, havo 3.

De leraar natuurkunde is begin 30, ik heb nog niet eerder met hem gesproken. Was ook niet nodig. De cijfers van zoonlief en zijn verhalen over het vak waren altijd van voldoende kwaliteit in mijn beleving.

Ik heb me al eerder verbaasd over de setting van de 10-minutengesprekken op deze school. In de grote hal staan, in een aantal lange rijen, tafeltjes opgesteld. Aan weerszijden van de hal staan houten bankjes en stoeltjes. Mocht je als ouder de hal binnenkomen terwijl de gespreksrondes nog bezig zijn, dan is het de bedoeling daar te wachten. Als dan -na 10 minuten- de zoemer klinkt ontstaat een verwarrende dans van ouders die van tafel moeten gaan wisselen en ouders die willen gaan aanschuiven. Bij de volgende zoemer wordt iedereen geacht weer op de juiste plek te zitten, om daar in de privacy van anderhalve vierkante meter gespreksruimte, het te hebben over de vorderingen van hun kind.

De leraar natuurkunde geeft me een hand, terwijl hij nog even wat laatste aantekeningen maakt. Rommelt wat in zijn papieren en vraagt dan aan mij waarvoor ik kom. Enigszins verbaasd kijk ik hem aan. “Om de tegenvallende resultaten van mijn zoon voor uw vak te bespreken”, antwoord ik. Op deze school is het niet gewoon dat leerlingen meekomen bij deze gesprekken. Vreemd, want het gaat over hen. ” Tot nu toe heeft hij natuurkunde altijd leuk gevonden en ruim voldoende resultaten gehaald. Ik ben benieuwd wat er is veranderd?”. De leraar zucht eens en pakt zijn cijferlijst erbij. “Tja mevrouw, u moet begrijpen dat dit vak alleen maar moeilijker wordt. Uw zoon kan het gewoon niet meer bijhouden. Kort gezegd: hij kan het niet, heeft geen aanleg voor dit vak. Ik zal dan ook adviseren dat hij het niet in zijn profielkeuze opneemt”. Spontaan barst ik in lachen uit. De leraar kijkt mij vragend aan. Als ik uitgelachen ben stel ik hem de volgende vraag: “mag ik weten waarom u leraar bent geworden?” Hij begint met een mooi verhaal over kennisoverdracht, werken met jonge mensen en het beste eruit willen halen. Vervolgens vraag ik hem of hij alleen kan lesgeven aan leerlingen die aanleg hebben. Hij antwoordt nu dat dat uiteraard niet het geval is en hij juist graag succesjes behaalt met kinderen die minder of geen aanleg hebben. “Mooi”, denk ik, “tijd voor mijn laatste vraag”. “Meneer, mag ik u vragen wat u nu gaat doen om ervoor te zorgen dat mijn zoon uw vak beter gaat begrijpen?” En dat had ik nu net niet moeten vragen. Want het lag uiteraard niet aan de leraar. Mijn zoon maakte al goed zijn huiswerk en deed -op wat puberstreken na- goed mee in de les. Ergo: geen aanleg en stoppen met het vak.

Ik heb er verder geen woorden meer aan vuil gemaakt: Alles waar we ons in het basisonderwijs voor inzetten: aangepaste instructie in niveaugroepen, waar nodig aangepaste verwerkingsstof, handelingsplan om een of enkele onderdelen bij te spijkeren…. Het wordt overboord gegooid op deze school voor voortgezet onderwijs (havo, vwo, tto, gymnasium). Als je “geen aanleg” hebt, dan heb je pech. Als je het met hakken over de sloot haalt krijg je het advies naar een andere school te gaan. Maar wel erg mooie inspectiescores en eindexamenopbrengsten. Dat wel.